چند روز از این ماجرا میگذره و این غم با اعتراف نظام دو چندان شد .
به طور مستقیم و غیر مستقیم 8 نفر از این مسافران را میشناختم .
این غم پایانی ندارد
شاید چند روز دیگر از این شوک ِ عظیم خارج شویم
اما با حالِ دل ِ بازمانده ها چه می توان کرد ؟
این همه امید ، این همه تلاش
این روزگار بی مروت و سیستم پر اشکال
خطای انسانی و درد جامعه ی انسانی
و این غم سنگین که پایانی ندارد .
زمان میگذره اما هنوز نفس کشیدن برای من سخت هست .
وقتی ذهنم مدام تصویر این بچه های با استعداد و پرتلاش رو نشونم میده
دنیا روی سرم خراب میشه
خدایا . کجایی ؟
درباره این سایت